احیای مؤمن
از پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) روایت شده است که فرمودند:
” مَن وَرَّخَ مؤمناً فَقَد أحیاه “کسی که تاریخ مؤمنی را [با نوشتن یا گفتن] بیان کند، او را زنده کرده است.” (شیخ عباس قمی، سفینة البحار، ماده ” ورّخ “)
به عنوان مثال اگر شما احوالات و اخلاقیات یکی از علمای دین را برای مردم بگویید یا به نگارش درآورید، در واقع نام مؤمنی زنده شده است و از ثواب احیای یک انسان مؤمن برخوردار خواهید شد و خدای متعال در نامه عمل شما ثواب احیاء یک مؤمن را ثبت می نماید.
اگر کسی انسانی را با نجات دادن از مرگ زنده کند، پاداش بسیار بزرگی دارد. خداوند متعال در این باره می فرماید:” وَ مَن أحیاها فَکَأنَّما أحیَا النّاسَ جمیعاً ” کسی که یک نفر را زنده کند مانند ان است که تمام مردم را زنده کرده است.(سوره مائده،آیه 32)
در مقابل، اگر کسی انسانی را بکشد:” فَکَأنَّما قَتَلَ النَّاسَ جمیعاً ” چنان است که گویی همه مردم را کشته باشد.(همان)
پس بر حسب این روایت، کسی که تاریخ مؤمنی را بگوید یا بنویسد، آن مؤمن را زنده کرده است و این کار به نصّ آیه شریفه” فَکَأنَّما أحیَا النَّاسَ جمیعاً ” همانند زنده کردن تمام مردم می باشد.
روشن است که هرچه مقام فرد مؤمن بالاتر باشد، پاداشی که نصیب زنده کننده یاد او می شود نیز بالاتر و والاتر است؛ اما اگر این فرد یکی از معصومان(علیهم السلام) یا پیامبر اسلام(صلّی الله علیه و آله و سلّم) باشد، نه تنها نام او را زنده کرده بلکه مکتب او را نیز استحکام بخشیده است. مثلاً اگر کسی تاریخ زندگانی حضرت زهرا(سلام الله علیها) را بنویسد یا برای دیگران بازگوید، مثل آن است که حضرت زهرا(سلام الله علیها) را زنده کرده است.ممکن است گفته شود که چگونه آن حضرت را زنده کرده است؟
پاسخ چنین است: از آنجا که انسان به اعتباری دارای دو بُعدِ جسمی و شخصیتی است، بیان تاریخ و سیره زندگانی حضرت زهرا(سلام الله علیها)پرتویی از شخصیت آن حضرت را در یادها زنده می کند.
البته روشن است که گاهی جسم یک انسان را زنده می کند، زمانی هم یاد و هم شخصیت انسانی را زنده می کند و احیای شخصیت مهم تر از احیای جسم است؛ زیرا جسم، قیمت خاک را دارد. جسم همان خاک است که خداوند متعال صورت خاک را عوض کرده و به شکل جسم درآورده است.
اگر ما قدری به عقب برگردیم می بینیم ما همان خاک بوده ایم؛ باران باریده، بذر با مقداری خاک و آب به صورت علف از دل خاک بیرون آمده، علف را گوسفند خورده، گوشت شده، پدر گوشت گوسفند را خورده در بدنش خون شده، خون تغیر ماهیت داده و به صورت نطفه درون رحم مادر قرار گرفته، به جنین تبدیل و پس از زمانی زاده شده و روزگاری را سپری کرده و چند صباحی دیگر نیز می میرد و باز زیر خاک میرود و به خاک تبدیل می شود.
پس اگر ما مجلس مصیبت حضرت زهرا(سلام الله علیها) برپا کردیم و یا در آن شرکت کردیم؛ اگر مجلس عزاداری امام حسین(علیه السلام) رفتیم؛ اگر در کتابهای خود تاریخ أئمه طاهرین(علیهم السلام) را نوشتیم و از مظلومیت و مصیبتهای وارد بر آنها یاد کردیم، آنها را زنده کرده ایم و روایت ” مَن وَرَّخَ مؤمناً فَقَد أحیاه ” بر ما قابل تطبیق خواهد بود. لذا بر ما لازم است تا با بپا داشتن مجالس سوگواری اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)، ظلم هایی که بر آنها شده است را یادآوری کنیم تا مشمول این روایت بشویم.